گیمیفیکیشن را میتوان مفهومی قدیمی دانست که چند سالی است دیدگاهی آکادمیک و منسجم گرفته، به طوری که چندین دانشگاه مطرح جهان نیز در برنامه ی درسی خود اقدام به ارائه ی این درس نموده اند. مفهوم اولیه گیمیفیکیشن را میتوان اینطور بیان کرد: استفاده کردن از انگیزاننده های طبیعی برای به حرکت در آوردن مخاطب. در این میان نیز مهمترین انگیزاننده برای انسان را میتوان تفریح و بازی دانست، و این همان نقطه ی آغازین مفهوم گیمیفیکیشن است.
تعریف استانداردی برای گیمیفیکیشن وجود ندارد، ولی در بین فعالان این زمینه تعریفی که بیشترین مقبولیت را داراست عبارتست از: استفاده از المان ها و تفکرات بازی گونه، در زمینه هایی که ماهیت بازی ندارند. مفهوم گیمیفیکیشن را هم اکنون میتوان در بسیاری از زمینه های تجاری و محصولات، آموزشهای اجتماعی، پزشکی، درمان اختلالات فکر و ذهنی، درمان فراموشی و یا حتی آموزش های نظامی مشاهده کرد، و چیزی که در همه ی آنها مشترک میباشد سعی در بیشینه کردن یادگیری و درگیر ساختن کاربر با محصول (و یا مفهوم مورد نظر) است.
در حقیقت، از گیمیفیکیشن میتوان جهت ایجاد جذابیت در یادگیری، انجام فرآیند های تکراری و یا کارهای غیر جذاب برای مقاصد غیر بازی گونه استفاده ی نمود، و این خاصیت را میتوان مهمترین دلیل فراگیری این زمینه جدید در عرصه های مختلف دانست.
بایستی بدانیم که زمانی میتوانیم گیمیفیکیشن را به خوبی پیاده سازی کنیم که فعالیت های روزمره، کسل کننده و سخت (به عبارت دیگر، فعالیتهای غیر جذاب و مفرح) را به فعالیت های جذاب و مفرح و بازیگونه تبدیل کنیم، به طوری که هدف بازیکنان ما – همان کارمندان و یا مشتریان و یا هر اسمی که شما بر روی آنها بگذارید- به انجام رساندن خواسته های ما، که هم اکنون با لذت بازی کردن و انگیزه هایی برای پیشرفت و خواست درگیر شدن بیشتر با بازی نیز همراه است، میباشد.
